Bij het te(r) communie gaan ontvangt de gelovige de hostie op de hand, waarna deze de hostie in de mond doet en opeet.
In de vorige eeuw – tot aan de jaren ’70 – ’80 – was deze manier van  ‘ter communie gaan” ondenkbaar.

Een Heilige Hostie mocht slechts aangeraakt worden door de priester. Als communicant liep je naar voren in de kerk en knielde je op de daarvoor bestemde communiebank. Je handen deed je onder een doek die over de communiebank gedrapeerd lag. Op deze manier kon je een eventueel gevallen hostie niet op je handen krijgen: je mocht deze immers niet aanraken!!

Je ontving de hostie door je tong uit te steken waarna de priester de hostie op je tong legde. Vervolgens liep je terug naar je plaats, knielde, deed je handen voor je ogen en bad je gebedje.

 

 

De meisjes-communicantjes werden meestal als bruidje aangekleed. Jongens kregen hun eerst communiekostuum.
Als herinnering van de prachtige dag van de 1e Communie liet men prentjes drukken die aan de bezoekers van de communicantjes werden gegeven. Hieronder nog enkele prentjes (voor- en achterzijde onder elkaar geplaatst).

 

Op internet kun je nog aardige herinneringen vinden betreffende de communie. Zo las ik op  https://wikimiddenbrabant.nl/Eerste_Communie (categorie: Udenhouts woordenboek)
onderstaand relaas over de allereerste keer dat je te communie mocht gaan (op 6-jarige leeftijd):

 

Als de grote dag was aangebroken, ging de communicant met zijn ouders ’s ochtends naar de H.-Mis. Van te voren mocht men niets eten of drinken. De communicanten kregen een voorname plaats vooraan in de kerk, want de dienst draaide om hen. In de viering hadden sommige kinderen een taak, zoals het aansteken van een kaars of het voorlezen van een versje. Het hoogtepunt tijdens de viering was natuurlijk de communie. De kinderen moesten in een rij naar de communiebank en daar op hun knieën gaan zitten. De handen verdwenen onder het witte kleed en zodra de pastoor kwam, het hoofd achterover houden, ogen sluiten en de tong uitsteken. De pastoor gaf dan de hostie op de tong. Een hostie mocht nooit met de handen worden aangeraakt en er mocht eigenlijk ook geen tand aan komen. De hostie is immers door de consecratie in de eucharistieviering het Lichaam van Jezus geworden, zo hadden ze geleerd. Daarna liepen de communicanten terug en dan moesten ze bidden met de handen voor de ogen. Na de kerkdienst was het thuis feest. Eerst moesten de communiekleren uit, want die mochten niet vuil worden. Dan kwamen opa, oma, ooms, tantes, neven en nichten op bezoek en die brachten cadeautjes mee. Het waren altijd cadeautjes die iets te maken hadden met de eerste communie, zoals een schilderijtje met prentjes van het weesgegroet, een beeldje van het kindje Jezus als herdersjongen, een rozenkrans of een grote reep chocola.

 

Andere mooie herinneringen lees je op https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-hostie