Midden-Atlasgebergte en de Sahara
Het Atlasgebergte strekt zich in Noord-Afrika uit over de Landen Marokko, Algerije en Tunesië. De totale lengte van deze bergketen bedraagt 2300 kilometer. De hoogste top in deze keten is de berg Toubkal (4167 meter) en ligt in Marokko.
De Midden-Atlas is een van de 3 delen van het Atlasgebergte. Tegen de Atlantische oceaan aan ligt de Anti_Atlas. En het derde gedeelte van het gebergte is de hoge Atlas.
Het gebergte is de natuurlijk gevormde scheidslijn tussen het vochtige Middellandse zeegebied ten noorden van de bergen en het droge hete woestijnklimaat van de Sahara ten zuiden hiervan.
De diverse landschappen in de Midden-Atlas - v.l.n.r. : kaal, rotsachtig, maar ook groen en tenslotte de woestijn
Onderweg zien we al dan niet bewoonde behuizingen, soms nog niet afgebouwd of zelfs al gedeeltelijk weer gesloopt.
Toch is ook hier weer leven, getuige een kraampje langs de kant, een wandelende dame en de berbertenten.
De start van de rondreis door Marokko begon voor ons 's nachts om 02.30 uur, omdat we zo rond kwart voor vier, halfvijf op het vliegveld in Eindhoven moesten zijn. Enkele dagen later zouden we eigenlijk alweer midden in de nacht op moeten staan om de zonsopgang in de woestijn mee te kunnen maken.
In overleg met onze gids Mustafa hebben we toen gekozen om niet naar de zonsopgang, maar naar de zonsondergang te gaan kijken. Dat scheelt in ieder geval heel wat nachtrust en zou zeker zo mooi (kunnen) zijn.
Rond een uur of zes stonden de negen landrovers klaar die ons naar de woestijn zouden brengen. Onze chauffeur was Youssef (foto rechts).
Eénmaal aan de rand de woestijn aangekomen werd de verharde weg verlaten en begon het crossen langs, door en over zandheuveltjes.
Op de plaats van onze eindbestemming stonden de dromedarissen al klaar. Een aantal mensen uit onze groep besloten per dromedaris verder een stukje woestijn te verkennen. Wij gaven er de voorkeur aan om een stukje te voet door het Saharazand te banjeren: één stap vooruit, drie stappen terug...........Maar niettemin hebben we op deze manier toch ook een stukje Sahara gezien.
In de Sahara: de zandduinen van Merzouga
De zonsondergang hebben we helaas niet mee kunnen maken. Ondanks dat het zo'n 35 tot 40 graden was, was er geen zon te bespeuren. Het was bewolkt, de lucht zat dicht.
Rond een uur of acht werden onze begeleiders een beetje onrustig. Ze wezen ons op de wat duistere lucht en probeerden ons te vertellen dat er storm opkomst was en dat we terug moesten naar ons punt van vertrek.
Er werd nu ook niet meer door het zand van de woestijn gescheurd, maar de rij auto's vertrok zo snel mogelijk via de geasfalteerde hoofdweg.
En nog geen 10 minuten later zaten we midden in een heuse zandstorm: geen hand voor ogen te zien, alsof er mist hing met slechts 10 meter zicht.
Géén zonsondergang meegemaakt maar wel een ander natuurfenomeen.
Het begin van de zandstorm.
hier is het zicht nog redelijk.