We hebben de Speisekarte al bekeken en weten dan ook al welk heerlijk gerecht over een paar uur voor onze neus zal staan. Maar eerst willen we nog even de benen strekken in de buurt. Zo komen we - een kilometer of twee verder - in het alleraardigst gehuchtje Oberhasling. Een op het oog zeer vredig dorpje waar rust en gemoedelijkheid de boventoon lijkt te voeren. Jammer voor de inwoners dat op amper een paar honderd meter afstand de autosnelweg München - Salzburg loopt en het geluid van het verkeer niet door een geluidswal gedempt wordt.

Het dorpje telt een twintigtal woningen en een klein kapelletje, waarin enkele banken en een heel mooi altaartje. We moeten dit constateren door het kleine raampje in de deur, want we kunnen er niet in. Het is duidelijk dat men hier leeft van de landbouw en veeteelt en wat de natuur te bieden heeft: wij zien een oude boerin acht koeien naar binnen drijven om gemolken te worden, er staan kersen- en appelbomen, bijenkasten en er is veel weiland. Ook de machines die her in der in het dorpje gedropt zijn wijzen er op dat men het hier vooral van de landbouw moet hebben

Om half acht zitten we aan tafel in "Auerschmiede" voor de onvermijdelijke "Wiener Schnitzel" voor Annelies en de Cordon Bleu voor mij. Inclusief de drankjes, de overnachting en de het "Reichhaltiges Frühstück" zijn we voor 2 personen amper € 90,00 kwijt.

Wij komen terecht in een langzaam rijdende file, die na één tot twee minuten overgaat in een stilstaande file. Gedurende twintig tot dertig minuten staan we stil. Autoportieren zwaaien open, mensen gaan heen en weer lopen, kinderen beginnen op de autoweg te spelen, etc.
Als we na zo'n klein half uur eindelijk weer kunnen rijden zijn we blij en maken we ons zelf wijs dat het oponthoud gekomen is door een klein ongevalletje (we zagen toch immers oranje zwaailichten van een takelwagen??). Na twee minuten rijden staan we echter weer stil voor een klein half uurtje. En dit herhaalt zich een aantal keren, waarbij de tussentijd van wachten wel steeds korter lijkt te worden. Op de radio hoorden we iets vaags over Stau bij de Tauerntunnel, maar aangezien we daar nog een kilometer of twintig vandaan zitten hadden we niet het idee dat het daar mee te maken zou kunnen hebben. Wel dus!  Aan een Duitser in de file heb ik gevraagd of hij de oorzaak kende van dit vreemde oponthoud. Hij legde mij uit dat we inderdaad in een file voor de Tauerntunnel stonden, waar iedere keer een "blok auto's" doorgelaten werd waarna de rest maar weer netjes moest wachten tot ze aan de beurt waren. Totaal hebben we in drieëneenhalf uur 26 km. afgelegd, hetgeen neer komt op bijna 8 kilometer per uur! 

We zij nu bereid onze ingecalculeerde file- en reistijd behoorlijk bij te stellen en hopen nu rond 19.00 uur in Rabac aan te komen. Annelies denkt dat dit wat al te somber bekeken is, maar komt er al snel achter dat het misschien nog gekker kan worden. Want amper de Tauerntunnel uit, denken we "gazerop" (gas-er-op!) We denken dit niet alleen maar doen het ook in de hoop het algemeen kilometergemiddelde per uur flink naar boven te kunnen bijstellen. Maar nog geen 10 kilometer verder hebben we te maken met de volgende file. En dit herhaalt zich nog een keer of zeven in Oostenrijk en Slovenië: langzaam rijdende en ook weer enkele keren stilstaande files vanwege wegwerkzaamheden, tolpoortjes, pascontroles etc. Uiteindelijk komen we om 20.15 uur aan in het vakantieverblijf "Dei Fiori" waar wij na het inchecken nog net aan kunnen  schuiven voor het warme en koude buffet. Alles bij elkaar reisden we  de tweede dag slechts 525 kilometer in 12 uur en 10 minuten. Huiskamervraag: wat was onze gemiddelde snelheid! Toch moeten we, naast de file-ellende,  eerlijkheidshalve meedelen dat er ook positive dingen waren, te weten: de prachtige stukken autosnelweg in Slovenië en de laatste 100 kilometer regionale weg, waar je niet hard mag en kunt rijden, maar je wel door prachtige landschappen rijdt.